Home
ABOUT WRITER '
Cooking 4 :)
Cooking 7 :)
Cooking 11 :)
Cooking 12 :)
Cooking 13 :)
Cooking 16 :)
Stop Cooking (nc)
“
ไอ้บ้าเอ๊ย
”
ผมด่าพิชเชอร์ที่เป็นคนดึงหมอนออกไป มันก้มหน้าลงมาจูบผมอีกครั้งนึง คงต้องการจะทำให้ผมเคลิ้บเคลิ้มไปเหมือนทุกที กางเกงในตัวน้อยของผมโดนดึงออกไปตอนไหนก็ไม่รู้ เผยให้เห็นน้องชายของผมที่มันตั้งตรงบ่งบอกว่าพร้อมรบแล้ว พิชเชอร์คลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะใช้มือรูดมันขึ้นลงเป็นจังหวะ ผมครางออกมาเบาๆ ที่ข้างหูของพิชเชอร์ ไม่รู้ว่าไปกระตุ้นอะไรมันหรือเปล่า มันถึงหอบหายใจแรงขึ้น
“
บล็อก...นาย..ช่วยฉันที"พิชเชอร์ผละออกจากผมและลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียง
“
ช่วย
”
ผมทำหน้างงใส่มัน พิชเชอร์ชี้ไปที่ด้านล่างของมันก็ทำให้ผมถึงบางอ้อ "
"ไม่เอาหรอก!!
”
“
น่านะ...ฉันอยากให้นายทำให้นี่นา" มันทำหน้าอ้อน
“
แต่ฉัน...ทำไม่เป็นนี่หว่า
”
ผมก้มหน้างุดด้วยความอาย พิชเชอร์ดึงตัวผมให้ไปนั่งที่พื้นห้อง
“
ดึงผ้าเช็ดตัวออก แล้วหยิบของฉันออกมา"
ผมถลึงตาใส่มันด้วยความอึ้ง ให้ตายเถอะ นี่ตกลงจะให้กูทำให้จริงๆใช่ไหม เมื่อไม่มีทางเลือก ผมเอื้อมมือไปดึงผ้าเช็ดตัวของมันออก ขนาดยังไม่ดึงก็รู้ว่าสิ่งที่อยู่ข้างในมันพร้อมมากแค่ไหน เมื่อดึงผ้าเช็ดตัวออกผมก็ถึงกลับต้องกลืนน้ำลายสองสามอึกเพราะยังอึ้งกับขนาดของมันไม่หาย ผมใช้มือรูดมันช้าๆเหมือนที่พิชเชอร์ทำให้กับผม พิชเชอร์ครางทุ้มหนักออกมาจนตัวผมรู้สึกถึงความวาบหวิว
“
อืม...บล็อก..ใช้ปากสิ..
”
มันไม่พูดเปล่าจับของใหญ่ๆนั่นยัดเข้ามาภายในปากของผมทันที ผมรู้สึกคับแน่นอยู่ในปาก ก่อนจะใช้สัญชาตญาณครอบครองน้องของพิชเชอร์ไว้ทั่วทั้งปาก ทั้งลิ้นทั้งปากของผมทำงานกันเป็นระบบ พิชเชอร์ครางออกมาเสียงดังเหมือนทนไม่ไหว ผมเงยหน้ามองมันเหมือนที่มันกำลังหรี่ตามองผมอยู่เหมือนกัน
“
อึก...
”
พิชเชอร์ครางสะดุดเมื่อฟันของผมไปกระทบกับของมันเข้า มันมองผมด้วยสายตาตำหนินิดหน่อย
เออ !! กูขอโทษ
ผมถอนปากออกแล้วเปลี่ยนไปใช้มือแทน ขยับมือช้าๆอย่างหนักแน่นและใช้ลิ้นเลียเล้าโลมส่วนนั้น
“
พอ...พอแล้วล่ะ"
พิชเชอร์ห้ามผมเสียงสั่น มันอุ้มผมขึ้นไปที่เตียงอีกครั้ง ผมที่อายจนหน้าแดงเถือกสู้แรงมันไม่ได้อีกต่อไป หรืออาจจะไม่ได้คิดสู้ตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ พิชเชอร์กอดผมแน่นก่อนจะนำสิ่งนั้นจ่อไว้ที่ด้านหลังของผม
บอกตรงๆว่าผมกลัว ....
“
พิชเชอร์...ฉันว่าไม่ดีกว่า..
”
ผมใช้มือดันแผงอกของมัน แต่เรี่ยวแรงมันหายไปหมด หายไปนานแล้ว
“
ฉันทนไม่ไหวแล้วนะบล็อก
”
มันค่อยๆดันสิ่งนั้นเข้ามา ผมจิกหลังมันแน่นด้วยความเจ็บ ปิดเปลือกตาจนสนิทและปล่อยให้ส่วนหนึ่งของพิชเชอร์เข้ามาในตัวผม
“
นายเจ็บฉันก็เจ็บนะเนี่ย"พิชเชอร์พูดเสียงสั่น ก่อนจะเหลือบไปมองที่รอยจิกที่ผมทำไว้เมื่อกี้
“
ฮ้า...ฉัน...อา...
”
ตอนนี้ผมเริ่มพูดไม่เป็นภาษาเพราะพิชเชอร์เริ่มกระแทกตัวเข้ามาอย่างรุนแรง ร่างกายของผมมันเกร็งเพราะความเจ็บปวดบริเวณส่วนล่างของตัวเองที่พิชเชอร์ดันบางสิ่งเข้ามาด้วยแรงมหาศาล ก่อนจะเปลี่ยนเป็นขยับให้รวดเร็วและทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อกี้ ผมแทบคลั่งเมื่อในระหว่างที่มันขยับตัวเข้าออกอยู่นั้น มันสบตากับผม ...
“
พิชเชอร์...ฉัน...หัวใจฉัน...เต้นแรงเกินไปแล้ว" ผมพูดอะไรออกไปกันนะ ...
“
หัวใจฉันก็เหมือนกัน"
พิชเชอร์ก้มหน้าลงมาบดขยี้ริมฝีปากของผม ผมใช้มือทั้งสองข้างโอบรัดไปที่รอบคอของมัน ส่วนขาทั้งสองข้างก็ล็อคตัวใหญ่ๆของมันไว้แน่น เหมือนไม่ต้องการให้มันหนีไปจากผม ไม่นานนักมันก็ถอนน้องชายออกไป ผมหรี่ตามองมันด้วยความแปลกใจ ซักพักมันก็พยุงผมให้ลุกขึ้นไปที่ประตูห้องนอน
ปึง!!
ตัวของผมชนกับประตูเสียงดัง ผมเหลือบมองพิชเชอร์ด้วยความตกใจและไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นมันก็ดันสิ่งนั้นเข้ามาใหม่ ตัวของผมไถลโยกไปชนประตูเป็นจังหวะที่พิชเชอร์ส่งมา จากที่พิชเชอร์ขยับเป็นจังหวะช้าๆอยู่ได้ไม่นานมันก็โยกตัวแรงขึ้นและเร็วขึ้นมากกว่าเดิม ผมหลับตาแน่นเพราะรู้สึกปวดที่ด้านหลัง ในขณะเดียวกันมันก็รู้สึกดีมากเหลือเกิน
เราทั้งคู่หอบหายใจกันแรงขึ้นเพราะคงใกล้จะถึงฝั่งเต็มที ผมเริ่มครางติดกันเพราะเสียวสะท้านไปทั่วส่วนล่าง พิชเชอร์โอบกอดผมจากทางด้านหลังก็ครางบ่อยขึ้นเหมือนกัน
ทน.....
ทนไม่ไหวแล้ว ....
“
ฮ้า...พิชเชอร์...พิชเชอร์...อึก...อ้า!!
”
ผมครางเรียกชื่อมันเสียงดังโดยไม่กลัวว่าไอ้ฝาแฝดสองตัวนั่นมันจะได้ยินหรือเปล่า พิชเชอร์จับหน้าผมให้หันไปแลกลิ้นกับมันอย่างร้อนแรง ในที่สุดมันก็พาผมไปถึงเส้นชัยจนได้....
ผมทรุดตัวลงนั่งที่พื้นโดยที่พิชเชอร์ที่ไม่ยอมถอนสิ่งนั้นออกนั่งตามลงมาด้วย มันใช้หน้าซุกอยู่ที่คอผมหอบหายใจเบาๆด้วยความเหนื่อยอ่อน ส่วนผมน่ะเหรอ หายใจแรงมาก !!
“
ไอ้บ้าเอ๊ย ฉันเจ็บ..."ผมบ่นเสียงแผ่ว รู้สึกเจ็บไปทั่วร่างกาย
“
ขอโทษทีนะ" มันกระซิบที่ข้างหูของผม จนผมบิดตัวหนีด้วยความรู้สึกสยิว
“
ปล่อยฉันซักที แล้วก็เอาออกไปได้แล้ว"ผมโวยวายใส่มันด้วยความอาย
“
อีกรอบนะ
”
พิชเชอร์หอมแก้มผมฟอดใหญ่ ก่อนจะผลักตัวผมให้นอนราบไปกับพื้นห้อง
“...
มันหนาวนะ...
”
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อแผ่นหลังของตัวเองสัมผัสถึงความเย็นของพื้น
“
ฉันก็หนาว...
”
มันตอบหน้าตาเฉย
"ทำให้ตัวของฉันร้อนไปด้วยอุณหภูมิในตัวของนายสิ"
ผมสบตากับพิชเชอร์ ก่อนจะใช้มือทั้งสองโอบรอบคอมันอีกครั้ง
"นายเองก็ด้วยนะ
”
'
ทั้งๆที่คุณรู้ว่ามันแปลก...ทำไมคุณถึงยังทำมันอีกล่ะครับ
'
'
บางครั้ง...คนเราก็มีความเห็นแก่ตัวนะ
'
'
เพราะฉันต้องการมันยังไงล่ะ ถึงแม้ว่ามันจะแปลกสำหรับคนอื่น แต่ว่าสำหรับฉันและเขา...
'
'
มันคือความสุข
'
ความสุขที่ได้ทำในสิ่งที่แปลกไปจากกฎเกณฑ์ของมนุษย์ ผมเริ่มรู้สึกถึงมันทีละนิด ละนิดแล้วล่ะ ....
ไม่กลับไปเม้นให้เค้าจะงอนนะ.